Yaşamın bize zorunlu kıldığı prosedürlere karşı gelsekte içten içe ona köle yol almaktayız..ne yapılır nasıl başka türlü bakılır,bunu konuşur ederiz ama yaşamaya gelince öyle bir bocalarız ki,nasıl ustası olalım ki böyle görmüşüz, böyle yaşamış öğrenmişiz.başkasını öğrenmek için fazla yaşlı değil miyiz?Belkide biraz sabrı öğrenmemiz gerek,sessizce içten tüm isteğinle dua edip sesini yükseltmemesi gerek belki.Sessiz bağırmakta kendini maraz eder insanın. Fakat çok bağırınca da çocuklar korkmaz mı?